Ronald, vriend

September 1975. Jij bent net 19 en ik bijna 17 toen we elkaar voor het eerst ontmoetten.
Voor ons allebei wat het de eerste dag van een heel nieuw leven: op kamers, biologie en scheidkunde studeren aan de lerarenopleiding Tilburg.

Het hele leven lag voor ons. En dat hebben we geweten. Met een ongekend fanatisme en tomeloze energie gingen we samen op ontdekkingstocht.
Uiteraard moesten eerst de kroegen en Tilburg verkend worden. Stef, Cambrines, de Kruitkelder, de Spoel. We genoten van Jagermeister. En diep in de nacht slingerden we op onze fietsen naar Broodje Jantje of verzeilden we bij mij om met z’n allen tosti’s te maken of eieren te bakken.

Als biologen in de dop moesten we natuurlijk de natuur in. Voor het eerst op excursie: naar het Verdronken land van Saeftinge in Zeeuws Vlaanderen. Memorabel, maar misschien vooral door het drankgebruik.

Dat smaakte naar meer. Met datzelfde fanatisme gingen we de natuur rondom Tilburg ontdekken. Alle gebieden die ook maar enigszins per fiets bereikbaar waren werden door ons bezocht. Elke dag, ieder vrij uur werd benut. De Moerputten, Leemkuilen, Oisterwijkse vennen…. Laarzen aan, pukkel en verrekijker om, determinatieboeken mee.
We begonnen altijd keurig op de paden, maar onze nieuwsgierigheid dreef ons uiteindelijk door brandnetels, bramen, moerassen en dwars door de beken.

Jij nam mij helemaal mee in je enthousiasme om de natuur zelf te ontdekken en te ervaren. Jij liep altijd voorop en wist alles te benoemen. Je straalde ook uit dat je het allemaal beter wist. Jij kende de route en wist de weg terug, al betekende dat weleens dat we met de fiets op de schouders over het prikkeldraad moesten klimmen. Altijd waren we samen onderweg. Maar soms liet ik jou alleen gaan: als jij bijvoorbeeld om 5 uur ‘s ochtends op de Rielse Heide korhoenders wilde kijken.

Als muziekliefhebbers gingen we ook op ontdekkingstocht. Dat kon er ook nog wel bij. Onze rusteloosheid moest gevoed worden. Daar trok ik jou weer helemaal in mee. Wat begon met Jethro Tull, werd al gauw de Velvet Underground, Kraftwerk en Weather Report. Om uiteindelijk te verdwalen in de moerassen van de experimentele, minimal jazz van Anthony Braxton en Roscoe Mitchell. En dat tot diep in de nacht.

Daarnaast werkten we ook privé aan ons leven, jij met Jeanet en ik met Sylvia.

Onze vriendschap bestond uit het samen studeren en het samen ontdekken. We wisten elkaar hierbij erg te stimuleren. Aan een half woord dachten we genoeg te hebben; diepgaande gesprekken waren niet nodig. We hadden immers onze gemeenschappelijke interesses.

Achteraf heb ik me wel afgevraagd wat ons zo aan elkaar bond. Want je was in die tijd helemaal niet zo makkelijk voor je omgeving. Met jouw eigenzinnigheid kon lang niet iedereen goed overweg. En ook je fanatisme werd niet altijd begrepen. Maar mij lukte dat wel: jouw rusteloosheid en mij drang naar het onbekende vormde een perfecte match.

Het was voor niemand een verrassing dat we na de lerarenopleiding niet het onderwijs in wilden, maar Biologie gingen studeren aan de Universiteit Nijmegen. Onze honger naar kennis was immers nog lang niet gestild. De universiteit gaf ons de gelegenheid ons echt te verdiepen in wat we het liefste wilden: begrijpen hoe de natuur en het landschap in elkaar zit. We wilden ecoloog worden.

Vanwege mijn buitenlandse reizen ging onze studietijd enigszins uit de pas lopen. Maar toen het afstuderen in zicht kwam wisten we elkaar weer te vinden.
Met een ecohydrologisch onderzoek in het beekdal van het Merkske zouden we al onze sectorale kennis eindelijk kunnen integreren. Dit leidde tot een explosie van energie. Alles, maar dan ook werkelijk alles wilde je weten en doorgronden. Het was niet genoeg om alleen maar vegetatieopnamen te maken en grondwaterstanden te meten. Al gauw gingen we ook aan de slag met een bodemkartering, ging het schepnet mee om waterbodemfauna te verzamelen, namen we grond- en oppervlaktewatermonsters om deze te analyseren in Nijmegen en namen we bodemmonsters om semi-terrestrische muggelarven te zoeken. Ondertussen nam jij ook nog even de vogels mee …..En op een onbewaakt ogenblik ben je ook nog begonnen met het verzamelen van loopkevers.
Achteraf vind ik het nog steeds onvoorstelbaar dat we het toen blijkbaar vanzelfsprekend vonden enkele keren per week de 32 km –enkele reis- van Tilburg naar het Merkske te fietsen, zwaar beladen met eten, drinken, verrekijkers, schepnetten, grondboren, aantekenboekjes en monsterpotten. Heen en terug!

Ronald, 12 januari, ruim een maand geleden, waren we samen voor de laatste keer in het beekdal van het Merkske. Toen heb je me nogmaals verteld hoe belangrijk dit onderzoek in het Merkske voor jou is geweest. Hier heb je geleerd het landschap te lezen, te doorgronden, met alle aspecten die hierbij horen. Hier kwam alles samen en kreeg je de inzichten die je hebben doen uitgroeien tot een groot en gewaardeerd ecoloog.

De bijna tien jaar studie waren cruciaal voor ons leven en onze vriendschap. Daarna zijn we elkaar soms uit het oog verloren. Maar altijd kruisten onze paden zich weer. En altijd voelde dat zo vanzelfsprekend, zo gemakkelijk om de draad weer op te pakken. Zoals dat gaat met een goede vriend.

Je bent toen gaandeweg veel meer met me gaan delen. Ik heb intens meegemaakt hoe lastig je scheiding was en hoeveel pijn en emotie dat bij je losmaakte.
En ook hoe je Marjan leerde kennen en hoe je gaandeweg steeds meer ontdekte hoe fijn het is om te delen en te geven en anderen juist te inspireren en sterker te maken.

Hierdoor heeft niet alleen onze vriendschap zich verdiept, maar ben je ook uitgegroeid tot een inspirerende persoonlijkheid waarmee het heel fijn vertoeven is. Je vond steeds meer je rust en leerde van het leven te genieten!
Fijn dat ik dat óók nog met je heb mogen delen.

Beste Ronald
Ik ga je missen
Dank je wel.

Louis