Lieve, lieve Ron.
Je hebt Haanwijk verlaten en bent de Dommel gepasseerd.
Het water bespikkelt met bloemblaadjes.

23 jaar lief en leed. Ik kan er uren over vertellen. Maar ik heb maar 5 minuten. Het zou hem ook tekort doen. Zijn leven was zoveel breder dan alleen met mij.
Ronald deed wat hij graag wilde, en dat deed hij met passie.
Met ons twee, met vrienden, in zijn werk, op ons erf, op vakantie, wat hij ook deed. Alles met aandacht en met passie.
De eindeloze stroom met kaartjes en e-mailtjes die we kregen zijn daar het bewijs van.
Ik ben altijd apetrots geweest dat dat mijn vent was.

Geweldig dat jullie met zo velen zijn. Ronald zou trots zijn, maar ook wel wat verlegen om al die aandacht.
De spiegel van zijn leven zie ik hier. Een leven dat ik met zo ontzettend veel plezier samen met hem heb geleefd.
Waarom had hij mij gekozen? Ik heb het vaak gevraagd, kreeg vage antwoorden.
Voor eeuwig verliefd zei hij. En dat was wederzijds.
Hoe mooi kun je het als vrouw krijgen.

21 november, nog maar zo kort geleden, net 2,5 maand, hoorden we van de huisarts dat er iets goed mis was. Uitzaaiingen op je lever, en ook flink wat. Met een primaire tumor in -bleek uiteindelijk- de galwegen.
Direct was het duidelijk dat dat zeldzaam, ongeneeslijk, heel ernstig was. En…. niet te behandelen. Het gaat om maanden zeiden ze direct.
Een donderslag bij een voor ons heel heldere hemel.
Dit kan toch niet waar zijn!!
Met vage klachten in je buik ging je enkele weken daarvoor naar de huisarts.
Tja en toen ging het snel. We konden het amper bijbenen.
En nu zijn we hier, ingehaald door de tijd.
Het is niet te geloven.
Met zo een ingrijpende wending in je leven houd je geen rekening.

Het is zo jammer. We hadden het zo fijn.
Je bent het beste wat me ooit is overkomen.
We konden zoveel delen en hadden veel plezier.
We inspireerden elkaar en hebben samen een ontwikkeling doorgemaakt.
Je hebt van mij een sterke, zelfbewuste en heel gelukkige vrouw gemaakt.
En ik ben zo eigenwijs te zeggen dat ik van jou een gelukkige, maar ook een leuke en sociale man heb gemaakt.
We waren echte maatjes, tot op het laatst, heel dicht bij elkaar.
Jij leerde mij luisteren naar en genieten van de wondermooie wereld van de muziek. Samen met Sylvia en Louis gingen we af en toe naar prachtige optredens met voor veel mensen onbegrijpelijke muziek.

Ik leerde jou je gevoelens open te stellen en ernaar te luisteren. Met als gevolg vele gedichten en een sociaal gezicht. Gedichten die je voorlas bij een goede winterse maaltijd met de buren, of tijdens
excursies en bijeenkomsten met je werk of vrienden. Velen van jullie zullen het herkennen.
Je kreeg echte aandacht voor de ander.

Jij gaf mij kennis van de natuur en nam me mee naar mooie plekken in Brabant en ver daar buiten. Een van de eerste wandelingen nam je me direct in de maling. Je nam me mee naar het midden van een -voor mij gewoon- nat bos. Ineens zakte ik tot mijn knie in de grond. Je wist dat dit ging gebeuren, pakte me vast en trok me eruit….Lachte en zei: …..
Dit is nu een bronbos….. Het woord helocrene zal ik nooit meer vergeten..
Gelukkig haalde je niet teveel van dit soort streken uit.
Maar dat je jaren later leerkracht van het jaar werd bij de Stichting
Wateropleidingen zat er toen al in…

Ik liet jou zien dat natuur en water meer is dan kennis.
Je kunt er ook van genieten. Door te zwemmen, – het liefst natuurlijk op een eenzaam plekje – door te kanoën in de Biesbosch, over Allier,
Biebrza, Loire en nog meer.
En als het water is bevroren, dan kun je schaatsen. Voor jou wat vreemd, maar als Drent ben ik daar mee opgegroeid. Op t laatst ging je bijna
sneller als ik.. Wie had dat gedacht dat je nog eens sportief zou worden…
Graag deelde je dit alles met de kinderen. En wat had je het graag ook met de kleine Evi gedeeld…

Met de bus op pad en we maakten we eindeloze wandelingen

In Nederland, maar ook elders in Europa. Want jij bleef toch het liefst in Europa. “..Hier begrijp ik wat ik zie en wat ik hoor..“ zei je.
Maar Siberië……… Dat was dan wel weer leuk. Maar toen mocht ik niet mee.

We maakten van ons huis op Haanwijk een eigen paradijsje.
We hielden van het vele werk dat er moet gebeuren, maar ook van een goed glas wijn, een heerlijke maaltijd en lekker vuurtje stoken op ons erf.
In de zomer vaak tot diep in de nacht. Met vrienden, maar ook met heel veel plezier met zijn tweetjes.

Vanaf het begin heb je aanvaard dat je ernstig ziek was.
Je zei: Marjan, ik ben een gelukkig en tevreden mens. Tjokvol mooie herinneringen.
En dat is ook zo.
Veel van die mooie herinneringen hadden we samen. Maar veel deelde hij ook met jullie.
Ik heb grote bewondering voor de manier waarmee hij deze zeer moeilijke laatste maanden heeft doorleefd.
Zo moedig en zo sterk, zo’n voorbeeld voor ons allen.
Natuurlijk was hij af en toe heel verdrietig, hoe kan het ook anders.
Gedragen door de liefde van vrienden en familie en zijn eigen positivisme. Alleen zo kon hij het volhouden.
Ik wil dan ook iedereen die hem en ons steunde en ons nog zoveel plezier
gaf in de laatste maanden heel hartelijk bedanken.

En speciale dank aan Sylvia.
Jouw schilderij is me heel dierbaar en krijgt een mooi plekje.

Ik verdwijn in de natuur, waar ik je zal blijven inspireren waren zijn woorden.
En als ze mijn inspiratie zoeken Marjan, zeg maar dat die te vinden is bij het Merkske en het Beuven. Twee plaatsen die voor mij als ecoloog
heel belangrijk zijn geweest.
Daar wil Ronald worden uitgestrooid.
Ik ga daar voor zorgen.

Lieverd, hartelijk dank voor ons mooie leven.
Ik ga je vreselijk missen.
En als ik de sneeuwklokjes weer zie bloeien net als nu, kan ik niet
anders dan aan jou denken.

Dag lieverd!