Vanmorgen heb ik me gewassen aan de Ob.
Het water gleed door mijn handen.
Hout dreef voorbij op weg naar de koude zee.
Ik koesterde me in de warmte van de ochtendzon
En verzonk in herinneringen.

Sopgeluiden door het veen.
Een mep op een hinderlijke mug.
Opgewonden geroep om een nieuwe vondst.
Geklik van vele camera’s
En het eentonige ‘ge-kéhp’ van de keep.

Nieuwe gebeurtenissen en ontdekkingen dienen zich aan.
“.. inderdaad! Jazeker! “ roept André luid.
“Ein bisschen weiter wird es ändern”.
Het zit anders, mompelt Vladimir.
“Mooi jongens, dit is natuur!”
“Wat zouden we straks te eten krijgen”
Vraagt iemand zich af.
“Nog iemand schaafstro? Anders gooi ik het weg”.

‘Fahren, fahren, fahren auf der Autobahn (2x)
Gedreun, gebonk, urenlang discoderrie.
Oneindig laagland passeert verborgen in het groen
Knikkebollen, hopje eten, snurken.

Dan stilte, duisternis…
De maan klimt boven de horizon.
Een lange brug naar een verre verlichte streep.
Pjotr’s house….
De Ob glijdt groots onder ons voorbij.
Zal ik dit ooit weer zien?
Dat …. Zal verborgen blijven in de tijd.
De herinneringen – die zullen nog lang blijven.

Ronald Buskens (2010)